آنکه خسبد از تمارض در مقام حقه باز
دیده نگشاید به صدها نعره و آوای ساز
خفته را با یک تلنگر می توان بیدار کرد
از تصنع هر که خوابد پلک نگشاید به ناز
بهلول
بارها چون بغض خفته میل گفتن میکنم
چون اسیر تازه رسته میل رفتن میکنم
من مکرر از پلیدی ها سخن گفتم چه سود ؟
وقت نازم را پس از این، صرف خفتن میکنم
بهلول
سکوتی که ذاتش نجیبانه است
بِه از گفته های رذیلانه است
موثر نیفتد کلام سخیف
بجز آنکه نطقش حکیمانه است
کاوه بهلولی قشقایی
بستید قراری و به ناچار گسستیم
عمریست که در حسرت آن جام الستیم
از گردش ایام چنین قسمت ما شد
با هر که نشستیم به اکراه، شکستیم
کاوه بهلولی قشقایی
کور عصایش بشکند گر ناگهان بینا شود
این بشر کفران کند هر چند گر سینا شود
چون عطش بیرون رود از روح و جسم تشنه کام
ساغر آخر بشکند حتی اگر مینا شود
