هر کجا خوان و ادیمی پهن شد
در تعادل کوش تا سیرت شود
لقمه را بیش از دهانت برندار
بیم آن باشد گلوگیر ت شود
حالیا رسم،جهان چون سفره است
پس در آن میکوش گر دیرت شود
هین غنیمت دان تو عمر خویش را
قبل از آنکه ، قاب تصویرت شود